ಹಚ್ಚಿಡುವೆ ಸವಿ ನೆನಪುಗಳ ದೀಪ

ಹತ್ತು ವರುಷದ ಹಿಂದೆಯೂ ಹೀಗೇ ಬೆಳದಿಂಗಳಿತ್ತು. ದೀಪದ ಸಾಲುಗಳು ನಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಗಂಟೆ ಹತ್ತಾದರೂ ನಿದ್ದೆ ಬಾರದ ಕಣ್ಗಳಿಗೆ ಸೋಲು ತರಲು ಕಿಟಿಕಿಯಿಂದ ಇಣುಕಾಡುವ ತಾರೆಗಳನ್ನು ಏಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಂತೂ ಹೊತ್ತಲ್ಲದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಸೋತು ಸೊಪ್ಪಾದ ರೆಪ್ಪೆಗಳು ಇನ್ನೇನು ಬಾಗ ಬೇಕು.... ಆಗ ಕೇಳಿತ್ತು ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಕಿಲ ಕಿಲ ನಗು...ಪಿಸು ಪಿಸು ಮಾತು. ಇನ್ನೇನು ಸೋಲೊಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಾಗಿದ್ದ ರೆಪ್ಪೆಗಳು ಫಟ್ ಎಂದು ತೆರೆದಿದ್ದವು. ಗೆಲುವು ಅವುಗಳದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಬಾನ ತಾರೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ದೀರ್ಘವಾಗಿ ಮಿಂಚಿ ನಗೆಯಾಡಿದ್ದವು.....ನಿದ್ದೆ ಬಂದಂತೆ ನಟಿಸಲು ಎಂದೋ ಕಲಿತಿದ್ದ ಕಣ್ಗಳಿಗೆ ಹೊಸತೇನೂ ಹೇಳಿಕೊಡಬೇಕಾಗಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ನಿದ್ದೆಯ ನಂಬಿಯೋ ಇಲ್ಲಾ ನಂಬಿದಂತೇ ನಟಿಸಿಯೋ ನೀವಿಬ್ಬರೂ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಸ್ಟೂಲಿನ ಮೇಲೆ ಆ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನಿಟ್ಟಿರಿ. ಆಗ ಕೇಳಿತು ಹಾಲ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದ ಗಡಿಯಾರದ ಸದ್ದು. ಗಂಟೆ ಹನ್ನೆರಡಾದದ್ದೇ ತಡ, ಕೋಣೆಯ ಲೈಟ್ ಬೆಳಗಿ, ಎಚ್ಚರದಿಂದಲೇ ಇದ್ದ ನನ್ನ ಎಬ್ಬಿಸಿದಿರಿ. ಮುಂದಿನದೆಲ್ಲಾ ದೊಡ್ಡ ದೀಪಾವಳಿ! ನಗು, ಪಿಸು ಮಾತು, "ಶ್‌ಶ್‌ಶ್.. ಸಣ್ಣಕೆ ಮಾತಾಡು.. ಪಕ್ಕದ ಕೋಣೇಲಿಪ್ಪ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮಂಗೆ ಎಚ್ಚರಾ ಆದ್ರೆ ಬೈತ್.." ಅನ್ನೋ ಸಣ್ಣ ಗದರಿಕೆಯ ನಡುವೆಯೇ ತೂರಿಕೊಳ್ಳುವ ಮುಸಿ ಮುಸಿ ನಗು. ರಟ್ಟಿನ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯೊಳಗಿನ ಕೇಕ್ ನಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಸೇರಿ ತುಂಬಿದ ಮೇಲೆ, ನನ್ನಪ್ಪಿ ಶುಭ ಕೋರಿದ ನೀವಿಬ್ಬರೂ ಹಾಯಾಗಿ ನಿದ್ದೆಗಿಳಿದಿರಿ. ಅಂದು ಇಪ್ಪತ್ತಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಂದು ವರುಷ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ನಿಮಗೆ ದೊಡ್ಡಕ್ಕನಾದ ನಾನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹಿರಿದಾಗಿಹೋಗಿದ್ದೆ. ಮರುದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಸೂರ್ಯ ಕಣ್ ಚುಚ್ಚಿ ಎಬ್ಬಿಸುವಾಗಲೇ ಕೇಳಿತ್ತು ಅಮ್ಮನ ಸಿಹಿ ಧ್ವನಿ.. "ಹೇ ಎದ್ಕಳ್ರೇ.. ಅಕ್ಕಂಗೆ ವಿಶ್ ಮಾಡ್ತ್ರಿಲ್ಯ?.. ಮರ್ತೇ ಹೋಜ? ಅದು ಎದ್ಕಂಬದ್ರೊಳ್ಗೆ ನಿಂಗ ಎದ್ಕಂಡು ವಿಶ್ ಮಾಡಿ..". ಅಮ್ಮನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ನಾನು ಮತ್ತೂ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರತೊಡಗಿದರೆ ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ದೊಡ್ಡ ನಗು ಅಲೆ ಅಲೆಯಾಗಿ ನನ್ನ ಅಪ್ಪಿ ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

ಇಂದು....ಸರಿಯಾಗಿ ಹತ್ತುವರುಷಗಳಾನಂತರವೂ.....ಬಾನಲ್ಲಿ ಅದೇ  ಬಣ್ಣದ ಬೆಳಕಿನ ಚಿತ್ತಾರವಿದೆ....ದೀಪಗಳು ಸಾಲುಗಟ್ಟಲು ಸಜ್ಜಾಗಿವೆ....ಗಂಟೆ ಹನ್ನೆರಡು ಕಳೆದೇ ಹಲವು ತಾಸು ಕಳೆದಿವೆ. ಆದರೆ ನೀವಿಬ್ಬರು ಮಾತ್ರ ನನ್ನೊಂದಿಗಿಲ್ಲ. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಮಮತೆಯ ಅಪ್ಪುಗೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನ ಸಾಗರನೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ನೀವೆಲ್ಲರು ಜಂಗಮ ವಾಣಿಯಿಂದ ಹೇಳಿದ ಶುಭ ಕೋರಿಕೆಗಳು ಮನಸನ್ನಾಗಲೀ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನಾಗಲೀ ತುಂಬಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕಳೆದ ಸವಿ ನೆನಪುಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮನಸೊಳಗೆ ಸಾಲು ದೀಪಗಳನ್ನು ಹಚ್ಚಿ ಸದಾ ಬೆಳಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ‘ಸವಿ ನೆನಪುಗಳು ಬೇಕು ಸವಿಯಲೀ ಬದುಕು’

ಮನದ ಮೂಲೆಯ

ಕಡೆಯ ಕೊಳೆಯನೂ

ಕಳೆದು ಹಾಕುವ ಬನ್ನಿರಿ...

ಕನಸುಗಳ ರಂಗೋಲಿಯೆಳೆದು

ನಡುವೆ ದೀಪವ ಹಚ್ಚಿರಿ... 

ಸಹಮಾನಸಿಗರೆಲ್ಲರಿಗೂ ದೀಪಾವಳಿಯ ಹಾರ್ದಿಕ ಶುಭಾಶಯಗಳು :)

-ತೇಜಸ್ವಿನಿ ಹೆಗಡೆ.