ಹರಿವ ಲಹರಿಯೊಡನೆ...

ದೂರದಾಗಸದಿಂದೆಲ್ಲೋ ಎದ್ದು ಬರುವ ಕರಿಮೋಡವ ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ನಿನ್ನೊಡನೆ ನನಗಿರುವ ಮುನಿಸೇ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ ನೋಡು. ಕ್ರಮೇಣ ದಟ್ಟೈಸುವ ಕಪ್ಪು ಮೋಡ ಮತ್ತಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ, ಹರವಿ, ಸೂರ್ಯನಿಗೇ ಮುಸುಕು ಹಾಕಿ ಬೀಗಿದಾಗ ನಿನ್ನೊಳಗಿನ ಅಹಂ ಕೂಡ ನೆನಪಾಗುವುದು. ತನ್ನೊಳಗೆ ತುಂಬಿರುವ ತುಂತುರು ಹನಿಗಳ ಘನ ಭಾರವೇ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆಂದರಿಯದೆಯೇ ಮೆರೆಯುವ ಈ ಮೋಡಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿ ಸಲವೂ ಮೋಸವೇ ಆಗುವುದು. ಹೆಚ್ಚು ಭಾರ ತಾಳಲಾಗದೇ ಸೋತು ನೀರಾಗಿ ಭುವಿಯೊಳಗೆ ಇಳಿದು ಗುಪ್ತಗಾಮಿನಿಯಾಗುವಾಗ, ಹರಿದು ತೊಳೆದುಹೋಗುವಾಗ ಎಲ್ಲಿಯ ಕರಿಮೋಡ? ಎಲ್ಲಿಯ ಅಹಂ?! ಈ ಅಹಂ ಶುರುವಾಗಿರುವುದು ಎಲ್ಲಿಂದ ಎನ್ನುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ದೊಡ್ಡ ಸಂಶಯವಿದೆ ನನಗೆ. ಹರಿವ ತೊರೆಯನಾರಿಗೂ ಬಂಧಿಸಲಾಗದೆಂದು ಬೀಗುವ ಭುವಿಯೇ? ಆ ನೀರನ್ನೇ ಸ್ಟ್ರೋದಂತೇ ತುಸುವೇ ಹೀರಿ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡು ಮೈ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕರಿ ಮೋಡವೇ? ಅಲ್ಲಿ ನಾ ನಿಲ್ಲಲಾರೆ, ಇಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಬಾಳಲಾರೆ ಎಂಬಂತೆ ಭುವಿಯಿಂದ ಬಾನಿಗೆ, ಬಾನಿಂದ ಮರಳಿ ಭುವಿಗೆ ಚಕ್ರದಂತೇ ತಿರುಗುವ ಆ ಮಳೆ ಹನಿಗೇ? ಊಹೂಂ... ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಉತ್ತರಿಸುವುದು ಅಸಾಧ್ಯವೇ ಸರಿ. ಆದರೆ ಮೋಡದೊಳಗೆ ಮರೆಯಾಗಿಯೂ ಮರೆಯಾಗದಂತಿದ್ದು, ನಾನಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಿಮ್ಮಾಟಗಳೇನೂ ನಡೆಯದು ಎಂದು ಕಳ್ಳ ನಗು ಬೀರುವ ರವಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಮರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ.

ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ನನ್ನ ರೇಗಿಸಿ, ಒಳಗಿನ ಅರಿಷಡ್ವೈರಿಗಳಗೆಲ್ಲಾ ಹಿರಿಯಪ್ಪನಾದ ಕ್ರೋಧವನ್ನೇ ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸಿ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಾ ಹೊರ ಕಾರಿದ ಮೇಲೆ ಬಿಮ್ಮನೆ ಸುಮ್ಮನಾಗುವ, ನನ್ನೊಳಗಿನ ಕೋಪವನ್ನು ಕಂಡು ಹೀಯಾಳಿಸಿ ಗೆದ್ದೆನೆಂದು ಬೀಗುವ ನಿನ್ನ ಅಹಂ ಕೂಡ ಹೀಗೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಆದರೆ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಭಾವಗಳು ಹಾಗೂ ಅವುಗಳನಾಳುವ ಈ ಮನಸು - ಇವು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಹೆಡ್ಡುತನವನ್ನು ನೆನೆಸಿ ನೆನೆಸಿ ನಗುತ್ತವೆ ಪ್ರತಿಬಾರಿಯೂ. "ತೀರುತಿರುವ ಹರುಷದಂತೇ ಆರುತಿದ್ದ ದೀಪವು.." ಎಂಬ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ನೆನೆದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಅಸಹನೆಯ ಹೊಗೆ ದಟ್ಟವಾಗುವಂತೇ....ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಹಾಡಾದ-

 "हम खुशी के चाह मे हर खुशी से दूर हॊगये,

डूंढने चले थे जिंदगि, जिंदगी से दूर हॊगयॆ..." ನೆನಪಾಗಿ, ರವಿಯ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯೂ, ನೀರ ಹನಿಗಳ ಅಲ್ಪತೆಯೂ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನಸು ಮೃದುವಾಗುತ್ತದೆ...ಮುನಿಸು ನೀರಾಗಿ ಕರಗಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಎಂದೂ ಕಾಣದಂಥ ಕನಸೊಂದು ನನ್ನ ಮನದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಅಡಗಿರುವ ಬರಡು ನೆಲದ ಕಡಗೆ ತಣ್ಣನೆ ಹರಿದು, ಅಲ್ಲೇ ಆಳ ಅಗಲವ ತೋಡಿ, ಹೊಸ ಕನಸುಗಳ ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿ, ಭರವಸೆಯ ಹಸಿರು ಪೈರನ್ನು ಬಿತ್ತುವ ಆ ಕಾಣದ ಕನಸಿಕೆ ಹಂಬಲಿಸಿದೆ ನನ್ನ ಮನ. ಉದಯರವಿ ಉಷೆಗಾಗಿ ಪ್ರತಿದಿನ ಕಾದು ಹಂಬಲಿಸಿ, ಇರುಳ ಪರದೆಯ ಸೀಳಿ ಬರುವಂತೆ....ನಿಶೆಯ ಸೇರುವ ತವಕದಲಿ, ರವಿಯನ್ನೇ ಮುಳುಗಿಸಿ ತೇಲುವ ಚಂದಿರನಂತೇ, ನೀ ಬರುವಾಗ ನಾನು.... ನೀ ಬರುವ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ನಗೆಹೂವ ಹಾಸಿ, ದಂಡೆ ಮೇಲೆ ನಿಂತುಕೊಂಡು, ದಂಡೆ ಹೂವ ಮುಡಿದು ಕೊಂಡು ನಿನಗಾಗಿ ಕಾದಿರುವ ನನ್ನ ಕಿವಿಯೊಳಗೆ ಸಖೀಗೀತವನೊಮ್ಮೆ ಹಾಡಿಬಿಡು ಮೆಲ್ಲನೆ.

- ತೇಜಸ್ವಿನಿ