ತಾಯಿ ಮೊದಲ ಗುರು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ವೈದ್ಯೆಯೂ ಆಗಬೇಕು...

Courtesy : http://www.healthheap.com  

"ಅಮ್ಮಾ.. ಪಾರ್ಕಿಗೆ ಹೋಪನ.... ಪೀಜ್.... ಎಷ್ಟು ದಿನ ಆತು ಜೋಜೋ ಮಾಕಂಡು... ನಾನು ಹಠ ಮಾತಿಲ್ಲ... ಹೋಪನ..." ಎಂದು ಒಂದೇ ಸಮನ ಪಿಟೀಲು ಬಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದವಳಿಗಾಗಿಯೇ ಅಂದು ಮನೆ ಹತ್ತಿರದ ಉದ್ಯಾನವನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದು. ನನ್ನ ತಂಗಿಯ ಮನೆಯವರೂ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಲು..ಎಲ್ಲಾ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಪುಟ್ಟಿಯ ಪಾರ್ಕಿಗೆ ಧಾಳಿ ಇಟ್ಟೆವು. ಜೋಜೋ... ಜಾರುಬಂಡಿ ಎಲ್ಲಾ ಆಗಿ ಮಣ್ಣಾಟ ಆಡುತ್ತಿರುವ ಚಿಣ್ಣರನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಹಾಗೇ ಒಂದು ಸುತ್ತು ಹಾಕಲು ನಾನೂ ನನ್ನ ತಂಗಿ ಹೊರಟಾಗಲೇ ಆಕೆ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಬಂದಿದ್ದು. 

"ಕೈಸೆ ಹೋ ಆಪ್? ಯೆ ಮೇರಿ ದೀದಿ ಹೈ..." ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ಆಕೆಗೂ... "ಇವ್ರು ನನ್ನ ಮನೆ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಇಪ್ಪದು... ಚೆನ್ನೈ ಕಡೆಯವು... ಉತ್ತರಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮೊದ್ಲು ಇದ್ದಿದ್ದು.. ಈಗ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಟ್ರನ್ಸ್‌ಫರ್ ಆಜೋ..."ಎಂದು ಆಕೆಯನ್ನು ನನಗೂ ಪರಿಚಯಿಸಿದಳು ತಂಗಿ. ಆಕೆಯ ಹೆಸರು... ಊಹೂಂ.. ಎಷ್ಟು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೂ ನೆನಪಿಗೇ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ ಈಗ... ಆದರೆ ಆಕೆಯ ಕಂಕುಳಲ್ಲಿದ್ದ ಎರಡೂವರೆ ವರುಷದ ಹುಡುಗ ಮಾತ್ರ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಹತ್ತಾರು ಸಲವಾದರೂ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ!

ಮೂರು ಜನ ತಾಯಂದಿರು ಸೇರಿದರೆ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಅವರ ಬಹು ಪಾಲು ಮಾತು ತಮ್ಮ ಮನೆ, ಮಕ್ಕಳ ಸುತ್ತಲೇ ಸುತ್ತುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಅವರ ಶಾಲೆ, ಆಟ, ತುಂಟಾಟಗಳತ್ತಲೇ ಹೊರಳುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅಂತೆಯೇ ಅಂದು ಆಕೆ ಭೇಟಿ ಆದಾಗ ನಾವು ಮೂವರೂ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ತುಂಟಾಟ, ಪಾಠ, ಮುಂದಿನ ಕಲಿಕೆ, ಸ್ಕೂಲ್ ಅಡ್ಮಿಷನ್ ಎಲ್ಲದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅವರಿಗೆ ಒಂದನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವ ಒಂದು ಹುಡುಗಿ ಹಾಗೂ ಆಕೆ ಕಂಕುಳಲ್ಲೆತ್ತಿಕೊಂಡುರುವ ಎರಡೂವರೆ ವರುಷದ ಹುಡುಗ ಎಂದು ತಿಳಿಯಿತು. ಅಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಯ ಚುರುಕುತನ ಮನಸೆಳೆಯುವಂತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹುಡುಗ.....!!! 

ಕನ್ನಡ ಬರದ ಆಕೆ ಹಿಂದಿ-ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲೇ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಭಾಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ತನ್ನ ಮಗಳನ್ನು ತುಸು ದೂರವಾದರೂ ಉತ್ತಮ ಹೆಸರಿರುವ ಶಾಲೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿರುವೆನೆಂದೂ... ತಮ್ಮನೆಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಮಗನಿಗೂ ಪ್ರಿ-ನರ್ಸರಿಯಿಂದ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಸೀಟು ಸಿಗಬಹುದೆಂದೂ.. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಒಂದು ವರುಷ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಪ್ಲೇ ಹೋಂ‌ಗೆ ಹಾಕಬೇಕಿರುವೆನೆಂದೂ... ಹಾಗೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದಿರುವೆ.. ಇವನನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಓದಿಸಬೇಕೆಂದಿರುವೆ... ಅವಳನ್ನು ಆ ರೀತಿ ತಯಾರು ಮಾಡಬೇಕೆಂದಿರುವೆ.... - ಹೀಗೆ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಮಗಳ ಅದರಲ್ಲೂ ಮಗನ ಭವಿಷ್ಯತ್ತಿನ ಬಗ್ಗೆ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ... ಅದನ್ನು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಆಕೆಯ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ತುಂಬಾ ಸಿಟ್ಟು, ಸ್ವಲ್ಪ ಕರುಣೆ... ಹಾಗೂ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಅನುಕಂಪವೂ ಮೂಡುತ್ತಿತ್ತು ನನಗೆ. ಸಿಟ್ಟು ಮೂಡಿದ್ದು- ಒಂದು ಮಗುವನ್ನೂ ಹೆತ್ತೂ, ಅನುಭವಸ್ಥೆಯಾಗಿಯೂ ತನ್ನ ಎರಡನೆ ಮಗುವಿನ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಪ್ರತಿ ಆಕೆ ತೋರುತ್ತಿರುವ ನಿರ್ಲಕ್ಷತನಕ್ಕೆ... ಕರುಣೆ ಮೂಡಿದ್ದು- ಅವಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ.... ಅನುಕಂಪ ಮೂಡಿದ್ದು- ಅವಳ ಅತಿಯಾದ ದಡ್ಡತನಕ್ಕೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಅವಳ ಮಗನ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ಥಿತಿ!

ಮೊದಲ ನೋಟದಲ್ಲೇ ಅಲ್ಪವಾದರೂ ಜ್ಞಾನವಿರುವವರು ಯಾರೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ಊಹಿಸಬಲ್ಲರು... ಆ ಹುಡುಗ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮಕ್ಕಳಂತಿಲ್ಲ. ಆತನ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ಥಿತಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮಕ್ಕಳಂತಿಲ್ಲ... ಅವನ ಆಟೋಟ.. ಕಣ್ಣೋಟ.. ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ನಡಿಗೆ ಯಾವುದೂ "ನಾರ್ಮಲ್" ಆಗಿಲ್ಲ! ದೃಷ್ಟಿ ಅಸಮರ್ಪಕವಾಗಿದೆ... ನಡಿಗೆ ತಪ್ಪಾಗುತ್ತಿದೆ... ಚುರುಕು ನೋಟವಾಗಲೀ... ಮಾತಾಗಲೀ... ಆಟೋಟವಾಗಲೀ ಇಲ್ಲ... ಮಾತೂ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ! "ಅಟಿಸ್ಟಿಕ್(Autistic)" ಇರುವ ಮಕ್ಕಳ ಹೆಚ್ಚಿನ ಚಿಹ್ನೆ ಆತನಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬಂತು. ಹೀಗೇ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಈಗಲೇ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ನಿಜ.... ಆದರೆ ಆ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗನಲ್ಲಿ ಅಸಮರ್ಪಕ ವರ್ತನೆ ಇರುವುದಂತೂ ಶತ ಸತ್ಯ ಎಂಬುದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಹೇಳಬಲ್ಲೆ! "ವೋ ಅಭೀ.. ಸಿರ್ಫ್ ಡಾಡಾ... ಬೋಲ್ತಾ ಹೈ.. ಏಕ್ ಬಾರ್ ಸ್ಕೂಲ್ ಡಾಲೂಂಗೀ ತೋ ಸೀಕ್‌ಲೇಗಾ ನಾ..." ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು ಅವಳ ಮುಚ್ಚುವಿಕೆಯೋ ಇಲ್ಲಾ ಅಜ್ಞಾನವೋ ತಿಳಿಯದು! ಅವನದೇ ವಯಸ್ಸಿನ ನನ್ನ ತಂಗಿಯ ಮಗನ ವರ್ತನೆ... ಆಟ... ಮಾತು.. ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಅವನಿಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಕ್ಕಳ ಆಟೋಟ ಎಲ್ಲವೂ ತೂಗಿದರೂ ಸಾಕು ಆಕೆಗೆ ಅರಿವಾಗಲು... ಅವನಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಸ್ಕೂಲಿನ ಬದಲಾಗಿ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸಲಹೆಯ ಅತ್ಯಗತ್ಯತೆ ಇದೆ ಎಂದು!

ಹೆಚ್ಚು ಹೊತ್ತು ನನಗೆ ಅವರೊಡನೆ ವ್ಯವಹರಿಸಲೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಮಾತು, ವರ್ತನೆ... ಎಲ್ಲವೂ ಭವಿಷ್ಯತ್ತಿನೆಡೆಗೇ ಇತ್ತು... ತನ್ನ ಮಗನ ಸ್ಥಿತಿ-ಗತಿ.. ಅವನ ಮಾನಸಿಕ ಅಸಮತೋಲನತೆ ಇದಾವುದರ ಬಗೆಗೂ ಪರಿವೆಯೇ ಇದ್ದಂತಿರಲಿಲ್ಲ.. ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ತರ ಇರರು.... ಒಪ್ಪುವೆ. ಆದರೆ ತೀರಾ ಅಸಹಜತೆ ಯಾವತ್ತೂ ಉತ್ತಮವಲ್ಲ. ತಾಯಿಯಾದವಳು ತನ್ನ ಮಗುವಿನ ಬೆಳವಣಿಗೆ, ಮನೋಗತಿ.. ಕಲಿಕೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿರಬೇಕು. ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಸರಿಯಾದ ಸಲಹೆ, ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಸಿಕ್ಕರೆ ದೊಡ್ಡ ಅಪಾಯ ತಪ್ಪಬಹುದು. ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೇ ಎಲ್ಲವೂ ಕಷ್ಟಕರವೇ. ಆ ಹುಡುಗನ ಭವಿಷ್ಯತ್ತು ಆಕೆಯ ಕೈಯಲ್ಲಿದೆ... ಇನ್ನೂ ಕಾಲ ಮಿಂಚಿಲ್ಲ... ಸರಿಯಾದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ದೊರೆತರೆ.. ವೈದ್ಯರ ನೆರವು ಪಡೆದರೆ ಆತನೂ ಎಲ್ಲರಂತೇ ಬಾಳ ಬಹುದು. ಇದನ್ನೇ ನಾನು ನನ್ನ ತಂಗಿಯ ಬಳಿಯೂ ಹೇಳಿದೆ. "ನನಗೂ ಇದು ಮೊದಲ ಭೇಟಿಯಲ್ಲೇ ಅರಿವಾಗಿತ್ತು... ಆದರೆ ಹೇಗೆ ಆಕೆಗೆ ತಿಳಿಸುವುದು? ತಪ್ಪು ತಿಳಿದರೆ? ತಾಯಿ ಆದವಳು ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಸಹಜವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಪರಿಶೀಲಿಸುವುದು ತೀರಾ ಕಡಿಮೆ.. ಹಾಗಾಗಿ ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಅವಳಿಗೆ ಯಾಕೆ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲವೋ.. ಕಲಿತವಳು.. ಲೋಕ ನೋಡಿದವಳು.. ಆದರೂ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ..." ಎಂದು ಅಲವತ್ತು ಕೊಂಡಳು ನನ್ನ ತಂಗಿ ಕೂಡ...!

ಹೇಗೆ ಓರ್ವ ತಾಯಿ ತನ್ನ ಅಜ್ಞಾನ, ಅಲ್ಪಜ್ಞಾನದಿಂದಾಗಿ ತನ್ನದೇ ಮಗುವಿನ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಹಾಳುಗೆಡವಹುದು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಇದೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಉದಾಹರಣೆ ಅಷ್ಟೇ. ವಿದ್ಯೆ ಪುಸ್ತಕದ ಬದನೆಕಾಯಿಯಂತೇ ಆಗುತ್ತಿದೆ ಈಗ... ಸಾಮಾನ್ಯ ಜ್ಞಾನದ ಕೊರತೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿರುವುದು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವಿದ್ಯಾವಂತರಲ್ಲೇ! ಮಗುವಿನ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುವುದು ಆಕೆಯದೊಂದೇ ಕರ್ತವ್ಯವಲ್ಲ. ತಂದೆಯಾದವನೂ ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳ ಪ್ರತಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಹೊಣೆ ಹೊರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ಅವರ ಓದು, ಆಟ, ಬಟ್ಟೆ ಬರೆ, ಉತ್ತಮ ಸೌಕರ್ಯ ಕಲ್ಪಿಸುವಿಕೆ - ಇವುಗಳಷ್ಟೇ ಹೊಣೆ ಎಂದರಿಯಬಾರದು. ಆಯಾ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೇ ಮಾನಸಿಕ, ದೈಹಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಇದೆಯೇ? ಯಾವ ರೀತಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಪಂದನೆ ಇದೆ? ಯಾವ ರೀತಿ ತನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ? ಎಂಬುದನ್ನೂ ಗಮನಿಸುತ್ತಿರಬೇಕು. ಮಗು ಹೆಚ್ಚು ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಬೆಸೆದುಕೊಂಡಿರುವುದು ತಾಯಿಯ ಜೊತೆಗೇ. ಹಾಗಾಗಿ ಆಕೆಯ ಹೊಣೆಯೇ ಮಹತ್ತರವಾದದ್ದು. ಹೊತ್ತು ಹೆತ್ತು ಮುದ್ದಿನಿಂದ ಸಾಕಿದರೆ ಮಾತ್ರ ತಾಯ್ತನ ಸಾರ್ಥಕವಾಗದು. ತನ್ನ ಮಗುವಿನ ಸರ್ವತೋಮುಖ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ತನ್ನೆಲ್ಲಾ ಶ್ರದ್ಧೆ, ಶ್ರಮವನ್ನು ಧಾರೆ ಎರೆಯುವುದು.. ತನ್ನ ಇಷ್ಟಾನಿಷ್ಟಗಳನ್ನೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ, ಬೆಂಬಲ ನೀಡುವುದು- ಇದರಲ್ಲೇ ನಿಜವಾದ ತಾಯ್ತನ ಅಡಗಿರುವುದು. ಇದನ್ನು ಸಾರ್ಥಕಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸ್ವತಃ ಹೊತ್ತು ಹೆರಬೇಕೆಂದೂ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವುದಕ್ಕೂ ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಸ್ವಂತಿಕೆ, ತಿಳುವಳಿಕೆ, ಶ್ರದ್ಧೆ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯೇ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಆ ತಾಯಿಯ ಮನದೊಳಗೂ ಸತ್ಯದ ಅರಿವಾಗಿ.. ಆ ಮಗುವೂ ಸರ್ವತೋಮುಖ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಕಾಣಲೆಂದು ಮನಃಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತಿರುವೆ. ಮತ್ತೆ ಎಂದಾದರೂ ಆಕೆ ಸಿಕ್ಕರೆ ನಾನು ಕೆಟ್ಟವಳಾದರೂ ಸರಿ.. ಮೆಲ್ಲನೆ.. ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಆಕೆಗೆ ತಿಳಿಸಿಯೇ ತೀರುತ್ತೆನೆಂದು ಪಣತೊಟ್ಟಿರುವೆ.

-ತೇಜಸ್ವಿನಿ ಹೆಗಡೆ.