ಕನ್ನಡಿಯೊಳಗಿನ ಕನಸಿದು...

ಒಂದು ಮುಂಜಾವಿನಲಿ
ತಂಗಾಳಿಯ ಬೆನ್ನೇರಿ,
ಹೊರಟಿದ್ದೆ ನಾ,
ನನ್ನಕನಸಿನೂರ ಕಡೆಗೆ,
ಮನ ಬಯಸಿದೆಡೆಗೆ....

ತಲುಪಿದೆ ಶರವೇಗದಲ್ಲಿ
ಸುಂದರ ನಗರಿಯೊಂದ,
ಹೆಬ್ಬಾಗಿಲ ಬಡಿಯಲೊಮ್ಮೆ,
ಮೆಲ್ಲನದು ತೆರೆದುಕೊಳಲು,
ನಾನಿದ್ದಲ್ಲೇ ಶಿಲೆಯಾದೆ....

ಪಟ್ಟಿಗಳಿಲ್ಲ, ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳಿಲ್ಲ,
ಮಹಡಿಗಳಿಲ್ಲ, ಏರುಗಳಿಲ್ಲ!!
ಗುಡ್ಡಗಾಡು, ಬೆಟ್ಟ, ನದಿ,
ಎತ್ತ ಹೋದರತ್ತ ನೋಡು,
ಏರಿಳಿತಗಳಿರದ ದಾರಿ!!

ಇಲ್ಲಿ ಯಾರ ಹಂಗಿಲ್ಲ,
ನೆರವಿನ ಯಾಚನೆಯಿಲ್ಲ,
ಇತರರ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಿಲ್ಲ,
ಇಲ್ಲದುದರ ದುಃಖವಿಲ್ಲ,
ಹತ್ತು, ಇಳಿ ಪರದಾಟವಿಲ್ಲ,
ಮರುಕ ಪಡುವ ಜೀವಿಯಿಲ್ಲ.

ಅವರೂ ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಂತೆ
ಅವರಿಗಿಲ್ಲ ಯಾವ ಚಿಂತೆ
ಹೋದಲ್ಲಿ, ಬಂದಲ್ಲಿ....
ಬೇಕಿಲ್ಲ ಯಾರ ಜೊತೆ,
ಬದುಕಿಲ್ಲಿ ನವಿರಾಗಿದೆ.

ಹಾಯಾಗಿ ನಗುವಾಗಲೇ,
ಮುಸ್ಸಂಜೆಯು ಕವಿಯಿತು.
ತಂಗಾಳಿಯು ಬಿರುಸಾಗಲು,,
ಕನಸಿನೂರು ಕರಗಿಹೋಗಿ,
ಮನ ವಾಸ್ತವಕೆ ಮರಳಿತು.

ಮತ್ತದೇ ಏರು, ತಗ್ಗು,
ಅಡ್ಡ ತಿಡ್ಡಿ ಮೆಟ್ಟಿಲ್ಹತ್ತು...
ಯಾಚನೆಯ ಕಣ್ಣೋಟ,
ಅಸಹನೆಯ ಪರೆದಾಟ....
ನಮಗಿಲ್ಲಿ ಬದುಕೇ ವಿಕಲ!

[ಕಟ್ಟೋಣವೇ ಇಂತಹ ಕನಸಿನೂರೊಂದ? ಕಟ್ಟಬೇಕಿದೆ ನಾವೆಲ್ಲ ಸೇರಿ ಇಂತಹ ಸುಂದರ ಸಮಾಜವೊಂದ, ನಗರವೊಂದ. ಮನಸ್ಸನ್ನು ವಿಕಲಗೊಳಿಸದೇ, ಅಂತಹವರ ಬದುಕನ್ನೂ ಸಹನೀಯಗೊಳಿಸಿದರೆ ಸಾಕು, ಅವರ ಚೇತನ ರಹಿತ ಅಂಗವೂ ಚೈತನ್ಯದ ಚಿಲುಮೆಯಾಗುವುದು. ನಿಮ್ಮಂತೆ, ಅವರಿಗೂ ಬದುಕಲು ಭವಿಷ್ಯವ ಕಟ್ಟಬೇಕಿದೆ. ಮಾಸಿದ ಕಟ್ಟಡಗಳಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಲ್ಲದ ಹೊಸ ರಂಗನ್ನು ತುಂಬಬೇಕಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲರ ಮನಸೂ ಇದನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸುವ ಸಂಕಲ್ಪವನ್ನು ಮಾಡಬೇಕಿದೆ. ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿರ್ಧರಿಸುವ ಮನಸು, ಮರುಕ್ಷಣ ಮರುಕದಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯಗೊಂಡರೆ, ಸಮಾನತೆಯ ಬದುಕಿನ ಕನಸು ಕನ್ನಡಿಯೊಳಗಿನ ಗಂಟೇ ಸರಿ! ಆಗ ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲೂ ನಮ್ಮ ಬದುಕು ವಿಕಲವಾಗಿರುತ್ತದೆ...ನಾವು ಎಷ್ಟೇ ಸಚೇತನರಾಗಿದ್ದರೂ!!]

-ತೇಜಸ್ವಿನಿ