ಈ ಸುದಿನ....ನನ್ನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವ ನಾ ಕಂಡ ದಿನ....

ಇಂದು ಬೆಳಗು ಎಂದಿನಂತಿಲ್ಲ ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಅದೇ ಮೋಡ ಮುಸುಕಿದ ರವಿ... ಅದೇ ಚಿಟಿ ಚಿಟಿ ಮಳೆ... ಅದೇ ತಣ್ಣನೆ ಕೊರೆವ ಚಳಿ ಗಾಳಿ...ಅದೇ ಏರ ತೊಡಗಿದ ವಾಹನಗಳ ಗದ್ದಲ... ಎಲ್ಲವೂ ಅದೇ...ಆದರೂ ನನಗೆಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಏನೋ ಹೊಸತನ ಕಾಣತೊಡಗಿತ್ತು. ಕಾರಣ ಇಂದು ನನ್ನೊಳಗಿನ ನನ್ನ ನಾ ಪಡೆದ ದಿನ... ನನ್ನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವ ನಾ ಕಂಡ ದಿನ. ಈ ದಿನ ನನ್ನ ಅದಿತಿಯ ದಿನ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಕನಸು, ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಸಾಕಾರಗೊಂಡ ದಿನ... 

ಎಂದಿನಂತೇ ನಾನೆದ್ದು ಕಿಟಕಿಯ ಪರದೆ ಸರಿಸಿದಾಗ....ಸೂರ್ಯನ ಮಂದ ಕಿರಣ ಮೊದಲು ಬಿದ್ದು ಹೊಳೆದದ್ದು ಅವಳ ಮೊಗದ ಮೇಲೆ. ಇಂದಿನ ಸಂಭ್ರಮದ ಸವಿಗನಸ ಕಾಣುತ್ತಾ ಮಲಗಿದ್ದಕ್ಕೋ ಏನೋ ಅವಳ ಮುದ್ದು ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಕಿರುನಗೆ ಹೌದೋ ಅಲ್ಲವೋ ಎಂಬಂತಿತ್ತು. ಮೃದು ಕೈಗಳು ಬೆಚ್ಚನೆ ಹೊದಕೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದದ್ದು ನೋಡಿ ಹಾಗೇ ಒಳಸರಿಸ ಹೋದರೆ ಪುಟ್ಟ ಅಂಗೈಯೊಳಗೆ ನನ್ನೆರಡು ಬೆರಳುಗಳು ಭದ್ರವಾಗಿ, ಏಳಲೇ ಮನಸಾಗಲಿಲ್ಲ. ವರುಷ ಅದಾಗಲೇ ಮೂರು ಕಳೆಯಿತಲ್ಲ ಇಂದಿಗೆ.... ನೋಡಿದರೆ ನಿನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆಯಂತಿದೆ ಆ ದಿನದ ಸಂಭ್ರಮ, ರೋಮಾಂಚನ, ಅನಿರ್ವಚನೀಯ ಅನುಭೂತಿ. "ನಿಮ್ಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಮಗು... ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ..."ಎಂದು ಡಾಕ್ಟರ್ ಹೇಳಿದಾಗ ಮಂಪರು ಪೂರ್ತಿ ತಿಳಿದಿರಲೂ ಇಲ್ಲ... ಆಳದಿಂದೆಲ್ಲೋ ಕೇಳಿದಂತಿತ್ತು ಮಾತು. ಆದರೆ ಆ ವಿಸ್ಮೃತಿಯಲ್ಲೂ ಸುಪ್ತ ಮನಸು ನಲಿದಾಡಿತ್ತು. ಮೊದಲ ಸಲ ಕಂಡಾಗ ಜಗತ್ತಿನ ಬೆರಗೆಲ್ಲಾ ಪುಟ್ಟ ಜೀವದಲ್ಲೇ ಅಡಗಿರುವಂತೆ ಕಂಡಿತ್ತು. ಸದಾ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿಯೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದವಳು ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಛಕ್ಕೆಂದು ಕಣ್ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಳಿಸುವುದ ಕಂಡಾಗ ಕಾಣದ ಆತನ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಚೆಲುವಿವೆ ಮಾರುಹೋಗಿದ್ದೆ. ನಂಬಿಕೆ ಮೊದಲಿಂದಲೂ ಇದ್ದರೂ ಆ ದಿನದಿಂದ ಮತ್ತೂ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತು. "ನಂಬಿ ಕೆಟ್ಟವರಿಲ್ಲವೋ..."ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಭಜನೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ರಿಂಗುಣಿಸುತಿತ್ತು. ಜನ್ಮ ಹೊಸ ಜೀವಕ್ಕಾಗಿದ್ದರೂ, ನಾನೂ ಪುನರ್ಜನ್ಮವನ್ನೇ ಪಡೆದಿದ್ದೆ.... ನಾನಂದು ಉಸಿರೆಳೆದು, ಉಸಿರು ಕೊಟ್ಟು, ಮತ್ತೆ ಉಸಿರು ಪಡೆದು ತಾಯಾಗಿದ್ದೆ. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಕನಸುಗಳಾಗಿದ್ದ ಅನುಭವಗಳೆಲ್ಲಾ ನನಸಾಗಿ... ಇಂದು ಬರೀ ನೆನಪುಗಳಾಗಿವೆ.....ಸದಾ ಹಸಿರಾಗಿರುವ... ಉಸಿರಾಗಿರುವ ಸವಿ ಸವಿ ನೆನಪುಗಳು.

"ಅಮ್ಮಾ...ರಾಶಿ ಪುಗ್ಗ ಹಾಕವು ಹಾಂ... ಮತ್ತೆ ಜಿಗಿ ಬಿಗಿ ಬಣ್ಣದ್ ಕಾಗ್ದ ಎಲ್ಲಾ ತರವು ಹಾಂ... ತಮ್ಮನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ್ವಲ್ಲೆ.. ಹಾಂಗೆ ನಮ್ಮನೇಲೂ ಮಾಡವು ಹಾಂ... ಕೇಕ್ ತರವು... ನಾನೂ ಕಟ್ ಮಾಡ್ತಿ ಹಾಂ.. ಅಪ್ಪಾ ನಂಗೆ ಓರೆಂಜ್ ಕಲರ್ ಅಂಗಿ ಬೇಕು.. ಅದ್ನ ಹಾಕ್ಕಂಡೇ ಎಪ್ಪಿ ಬರ್ಡೆ ತೂ ಯೂ ಹೇಳ್ತಿ ಹಾಂ.."ಎಂದು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಮುದ್ದು ಮುದ್ದಾಗಿ ಆಶೆಗಳನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟಿದ್ದಳು ಪುಟ್ಟಿ ಕೆಲ ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ. ಅವೆಲ್ಲಾ ಇಂದು ನನಸಾಗುತ್ತಿವೆ...ನನಸಾಗುವ ಹಂತದಲ್ಲಿವೆ. ದೀಪ ಆರಿಸಿ ಕೇಕ್ ಕಟ್ ಮಾಡುವ ಪರಿಗೆ ನನ್ನದೆಂದೂ ವಿರೋಧವಿದೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಸಂಭ್ರಮ! ಇಂಗ್ಲೀಷರ ಉದಾರ ಕೊಡುಗೆ. ಆದರೆ ಆರಿಸುವ ಬದಲು ದೀಪವನ್ನು ಹಚ್ಚಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುವುದರಲ್ಲೇ ಹೆಚ್ಚು ಅರ್ಥ ಕಂಡವರು ನಾವು.   ಜೀವ ಪಡೆದ ದಿನ...ಪ್ರತಿ ವರುಷ ಹೊಸ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಜೀವ ಕೊಡುವ ದಿನ ಬೆಳಗ ಬೇಕೇ ವಿನಃ ಆರಬಾರದು. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಪುಟ್ಟಿಯ ಮೊದಲ ವರುಷದಲ್ಲೂ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿದ್ದೆ.....ಅದೇ ಹಿಂದಿನ ವರುಷಕ್ಕೂ ಮುಂದುವರಿದಿತ್ತು. ...ಅದೇ ಈ ವರುಷಕ್ಕೂ ಕೂಡ....ಇದೇ ರೀತಿ ಮುಂದುವರಿಯುವ ಸಂಕಲ್ಪ. ಕೆಲವೊಂದು ಪದ್ಧತಿಗಳಲ್ಲಿರುವ ಕೆಡುಕನ್ನು ತಿಳಿ ಹೇಳಿ ತಿದ್ದಲು ಇದು ತೀರಾ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸು. ಬೌದ್ಧಿಕವಾಗಿ ನನ್ನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಅರಿಯುವ ಸಮಯ ಬರುವವರೆಗೂ ಕಾಯದೇ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲ. ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಇದು ಅವಳ ದಿನ...ಅವಳಿಗಾಗಿರುವ ದಿನ... ಈ ದಿನ ಅವಳ ಮೊಗದಲ್ಲಿ ಮಿಂಚುವ ನಗುವಿಗಾಗಿ ಮೂರೇನು? ನೂರು ಕ್ಯಾಡಲ್ ಹಚ್ಚೇನು!(ಆರಿಸುವ ಬದಲು) ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ನಂದಾದೀಪ ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಭಗವಂತನ ಮುಂದೆ ಬೆಳಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ನೀಲಾಂಜನದ ಪ್ರಖರತೆಯೊಡನೆ ಬೆಳಗುವ ಆಕೆಯ ಮುಖದೊಳಗೇ ನನ್ನ ಮರು ಹುಟ್ಟೂ, ಆಕೆಯ ಹೊಸ ಹುಟ್ಟೂ ಬೆಸೆಯುವ ಸಂಬಂಧ ಪ್ರತಿ ದಿನ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ.. ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಮಗುವಿಗಿಟ್ಟಿದ್ದ ಐದು ಹೆಸರಗಳಲ್ಲೇ ಒಂದಾದ "ಮಾನಸ" ಹುಟ್ಟಿದ್ದೂ ಅವಳಿಂದಾಗಿಯೇ... ಅವಳಿಗಾಗಿಯೇ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ.....ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬರಹಗಾರ್ತಿಯ ಮರು ಹುಟ್ಟೂ ಅವಳಿಂದಾಗಿಯೇ ಆಗಿದ್ದು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಅನುಭೂತಿಗಳನ್ನಿತ್ತ.....ಅಪೂರ್ವ ಉಡುಗೊರೆಗಳನ್ನಿತ್ತ ಈ ಪುಟ್ಟ ಜೀವಕೆ ನಾನು ಏನು ಉಡುಗೊರೆ ಕೊಟ್ಟರೂ ಕಡಿಮೆಯೇ. ಆದರೂ ಅಪ್ಪ ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ..."ಆ ತಾಯಿಯ ಆಶೀರ್ವಾದ ಇದ್ರೆ ಎಲ್ಲಾ ಒಳ್ಳೇದಾಗ್ತು...." ಅದಂತೂ ನಿಜ. ನಾ ಪೂಜಿಸುವ ತಾಯಿಯ ಆಶೀರ್ವಾದದ ಜೊತೆ ನನ್ನ ಶುಭ ಹಾರೈಕೆಗಳು ಸದಾ ಪುಟ್ಟಿಯ ಜೊತೆಗಿರುವವು.

ಹೀಗೇ ಮಾನಸದಲ್ಲಿ ತೋಚಿದ ಭಾವಗಳಿಗೆ ಅಕ್ಷರರೂಪ ಕೊಡುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಕಣ್ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು ನನ್ನ ಬೆಳಕು. ಎಂದಿನಂತೇ ಅಮ್ಮ ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿರದೇ ಆಕೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕೂತು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇ ಅವಳ ಮೊಗದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ನಗು...ಹಾಗೇ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನನ್ನ ಮಡಿಲೊಳಗೆ ಹುದುಗಿ ಹೇಳಿದ್ದು "ಎಪ್ಪಿ ಬರ್ತಡೆ ತೂ ಯೂ...". ಆಕೆಯ ಮುಗ್ಧ ಮಾತಿಗೆ ಜೋರಾಗಿ ನಗು ಬಂದರೂ ಮನಸು ನಿಜವೆಂದಿತು. ಹೌದು.. ಇಂದೇ ನನಗೂ ಹೊಸಜನ್ಮ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು....ಹೊಸ ಕನಸು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು.....ಹೊಸ ಸೃಷ್ಟಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು....ತಾಯ್ತನದ ಅನುಭೂತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು......

-ತೇಜಸ್ವಿನಿ.