ಮಂಥನ

ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳ ಶರಧಿಯೊಂದು
ಭೋರ್ಗರೆಯುತಿದೆ ಮನದ ಧರೆಯೊಳು
ತುಂಬಿದ್ದ ಬದುಕ ಹಸಿರಗಾಣಿಸಿ,
ಸಿಹಿ ನಗುವಿನಾಮೃತವನಿತ್ತು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ
ಬರಿದಾದ ಬದುಕ ಬಯಲಗಾಣಿಸಿ,
ಕಹಿ ನೋವಿನ ವಿಷವನಿತ್ತು ಮಗದೊಮ್ಮೆ..

ಈ ಯಾತನೆಯ ಸುನಾಮಿ ಅಲೆಗಳ ಧಾಳಿಗೆ
ಬಳಲಿ ಬೆಂಡಾಗಲು ಜೀವ(ನ),
ಪುನರ್ನಿವಾಸಕ್ಕೆ ನಾಂದಿ ಹಾಕಬಯಸಿದರೂ ಮನ,
ಹೊಸ ಕನಸುಗಳ ತೆಕ್ಕೆಗೆಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಮಾತ್ರ,
ಯಾಕೋ ಈ ಶರಧಿ ತೆರೆಗಳನು ಹಿಂತೆಗೆಯುತಿದೆ....!!!?

ಜೇನು ಸವಿಯಾದರೇನಂತೆ, ಬಿಸಿ ಶಾಖಕ್ಕೆ ಒಡ್ಡುತಿರೆ,
ಬುರುಗೆದ್ದು ಹುಳಿಹೆಂಡವಾದೀತು ತಾನೇ?!
ಹೊಸ ಜೇನ ತುಂಬಲು ಹಳೆ ಮನವೇ ಬೇಕು.
ಸವಿನೆನಪುಗಳು ನೀಡುವ ಕಹಿ ಭಾವಗಳ ಮರೆಯಲು
ಹೊಸ ನೆನಪುಗಳಿಗಿಂದೇ ಬದುಕು ಹುಟ್ಟು ಹಾಕಬೇಕು.